معنی کون پوش - جستجوی لغت در جدول جو

کون پوش

لغت نامه دهخدا

جوشن پوش

مرد جنگی که جوشن پوشیده باشد

فرهنگ فارسی عمید

زین پوش

پوشاکی که بر روی زین اسب بکشند

فرهنگ فارسی عمید

خوش پوش

ویژگی کسی که لباس خوب و خوش دوخت می پوشد

فرهنگ فارسی عمید

صوف پوش

کسی که جامۀ پشمی بر تن می کند، پشمینه پوش

فرهنگ فارسی عمید

کفل پوش

پوششی که در زیر زین و بر روی کفل اسب می اندازند

فرهنگ فارسی عمید

آهن پوش

کسی که جوشن یا خفتان آهنین بر تن کرده، آهن پوشیده

فرهنگ فارسی عمید

تن پوش

آنچه تن را بپوشاند، جامه، لباس

فرهنگ فارسی عمید

خوان پوش

(خوا / خا)

روپوش و سرپوش خوان و خوانچه. (ناظم الاطباء). سرپوش خوان. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

کهنه پوش

(تَ)

آنکه جامه های کهنۀ دیگران پوشد: من کهنه پوش تو نیستم. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

صوف پوش

آنکه صوف پوشد، پشمینه پوش، صوفی:
که زنهار ازین کژدمان خموش
پلنگان درندۀ صوف پوش،
سعدی،
برآورد صافی دل صوف پوش
چو طبل از نهنگان خالی خروش،
سعدی،
رجوع به صوفی و صوفیه شود

لغت نامه دهخدا

درون پوش

(دَ گِ رِتَ / تِ)

درون پوشنده. پوشندۀ درون. که درون خود بپوشاند، که افکار خویش بروز ندهد. که اندیشه های خود عادهً پنهان دارد. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

روی پوش

روپوش، آنچه روی را بپوشد، (یادداشت مؤلف)، روپوش و برقع، رجوع به روپوش شود، لباس که بر زبر دیگر جامه ها پوشند، پرده، ملمع، مطلا، کسی که ظاهر و باطن وی یکی نباشد، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

کوت پاش

آنکه یا آنچه کوت یا کود پاشد، و رجوع به کودپاش شود،
آلتی که بدان کوت یا کود در مزارع پاشند

لغت نامه دهخدا

کپنک پوش

کپنک پوشنده. کپنک پوشک. آنکه کپنک پوشد. (فرهنگ فارسی معین) ، کنایه از مردم دون و الواط. (از آنندراج) :
کپنک پوشهای میدانی
در کمین تواند می دانی.
صفای اصفهانی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

چمن پوش

(چَ مَ)

مرادف چمن زار و چمن اندود و چمن خیز است. (از آنندراج). جایی که از چمن پوشیده باشد. و رجوع به چمن و چمن زار و چمن خیز و چمن اندود شود، کنایه از سبزپوش. پوشیده شده از رنگ سبز یا جامۀ سبز:
ز باغ وصف او طوطی چمن پوش
بهار بی خزان دارد در آغوش.
طغرا (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

چوب پوش

پوشندۀ چوب،
از چوب پوشیده شده، پوشیده از چوب، مستور و پنهان در چوب، صفت سقفی که با تیرهای چوبی ساخته شده باشد، خانه ای که سقفش از چوب پوشیده شده باشد، سقفش چوب پوش است، یعنی از چوب پوشیده است و در ساختمانش چوب بکار رفته است، نظیر: تیرپوش و جز آن

لغت نامه دهخدا

تن پوش

(تَمْ)

که تن را پوشد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). تنجامه. لباس. پوشاک، خلعتی که شاهان دادندی از جامه هایی که خود آن را از پیش پوشیدندی. خلعتی که پادشاهان از جامه های پوشیدۀ خود عطا کردندی و این گرامی تر از دیگر خلاع بود: یک ثوب سرداری ترمۀ تن پوش مبارک. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

آهن پوش

(هََ)

آهن پوشیده. پوشیدۀ به آهن.
- آهن پوش کردن شیروانی، پوشیدن آن به تنکۀ آهن

لغت نامه دهخدا

تن پوش

لباس، پوشاک

فرهنگ لغت هوشیار

کور موش

نوعی موش که بسیار بدبوی و کریه منظر است و روز ها بیرون نیاید: خدای تعالی موشی بفرستاد که آنرا کور موش خوانند تا آن بند را پاره کرد

فرهنگ لغت هوشیار

کفل پوش

پوششی که بر پشت اسب اندازند: (همه زین زرین یا قوت کار کفل پوشهای جواهر نگار)، (نظامی)

فرهنگ لغت هوشیار

کپنک پوش

آنکه کپنک پوشد

فرهنگ لغت هوشیار

آهن پوش

آهن پوشیده آنکه سلاح آهنین پوشد

فرهنگ لغت هوشیار

کبود پوش

کسی که جامه برنگ کبود پوشد نیلی پوش نیلگون پوش. توضیح صفت صوفیان آید: (چون چشم من بر میهنه آمد جمله صحرا کبود دیدم از بس صوفی کبود پوش ک بصحرا بیرون آمده بودند) (اسرار التوحید) و نیز صفت آسمان و فلک: (که اگر گوشه چشم بخشم بر فلک کبود پوش سرخ کردی روی روز سیاه شدی)

فرهنگ لغت هوشیار

رو پوش

آنچه که ظاهر و روی چیزی را بپوشاند، آنچه که صورتی نامشخص را بپوشاند برقع نقاب، بالاپوش، مطلا مفضض ملمع، آنچه که ظاهر و باطن آن یکسان نباشد

فرهنگ لغت هوشیار